"Mαύρη Αράχνη" -παρατσούκλι που προέκυψε από τον συνδυασμό της απίστευτης ευλυγισίας που διέθετε και της επιμονής του να αγωνίζεται πάντοτε ντυμένος στα μαύρα- ο Λεβ Γιασίν, υπήρξε ό,τι καλύτερο ανέδειξε το ποδόσφαιρο στην θέση του τερματοφύλακα.
Τέλεια γυμνασμένος ως αθλητής, διέθετε ρεφλέξ που θύμιζαν αιλουροειδές αλλά και οξυδέρκεια που του επέτρεψε να δημιουργήσει νέα στάνταρντ για τη θέση. Ήταν ο πρώτος αληθινός κυρίαρχος της μεγάλης περιοχής και εκείνος που δίδαξε στους τερματοφύλακες να έρχονται σε επαφή με την μπάλα, χωρίς να έχουν το φόβο του λάθους.
Ήταν ο πρώτος (και ως σήμερα ο μοναδικός) αψεγάδιαστος
τερματοφύλακας στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και οι κατά
καιρούς συγκρίσεις με τους Μπανκς και Μάγερ, οφείλονται περισσότερο στο
ότι εκείνος δεν κατάφερε να φθάσει στην κορυφή ενός Μουντιάλ.
Υπάρχουν λίγοι παίκτες που η λάμψη και η ευφυϊα τους έχουν φέρει επανάσταση στο ποδόσφαιρο. O Λεβ Γιασίν ήταν ένας από αυτούς. Πριν την εποχή του οι τερματοφύλακες έμεναν στην εστία τους χωρίς την προνοητικότητα να βγουν έξω από αυτήν και να αποτελέσουν μέρος της αμυντικής γραμμής της ομάδας.
Δεν συμβιβάζονταν με το απλό, όπως την απόκρουση ενός σουτ. Φώναζε συνεχώς στους συμπαίκτες του και εφορμούσε στους αντιπάλους επιθετικούς, κάνοντας τον κυρίαρχο της μεγάλης περιοχής.
Συνήθιζε να λέει: "Δεν είναι τερματοφύλακας, αυτός που δέχεται γκολ και δεν εκνευρίζεται. Όταν είσαι ήρεμος σε μια τέτοια στιγμή έχεις τελειώσει".
Ο Γιασίν εμφανίστηκε στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα συμμετέχοντας στο παγκόσμιο κύπελλο της Σουηδίας το 1958, το πρώτο που μεταδόθηκε τηλεοπτικά χάρις στον Σοβιετικό δορυφόρο Σπούτνικ 2.
Έγινε γρήγορα γνωστός για το επιβλητικό παιχνίδι και το πλούσιο ταλέντο του. Ντυμένος στα μαύρα και ικανός να καταπνίγει τις πιο "σφοδρές" επιθέσεις των αντιπάλων, το προσωνύμιο "Μαύρη αράχνη" απλά ενίσχυσε την εικόνα του.
Τα πρώτα βήματα
Ο Λεβ Ιβάνοβιτς Γιασίν, γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1929 στη Μόσχα. Σε ηλικία 12 ετών κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δούλευε ως βοηθός σε εργαστήριο μετάλλου. Στην ομάδα του εργαστηρίου του δόθηκε η ευκαιρία να αναδειχθεί. Η ευκινησία και η ευστροφία του τράβηξε το ενδιαφέρον της Ντιναμό Μόσχας.
Περίμενε καρτερικά την ώρα του πίσω από τον θρύλο Αλεκσέι Κχόμιτς, που αργότερα έγινε ο μέντορας του. Πρώτα στις ακαδημίες και μετέπειτα στην πρώτη ομάδα ο Γιασίν, αποτέλεσε παίκτη σύμβολο για τον σύλλογο, υπηρετώντας τον για περισσότερο από είκοσι χρόνια. Στις 6 Ιουλίου 1950 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ανδρική ομάδα. Αποσύρθηκε το 1971 έχοντας 326 συμμετοχές ως βασικός στη Ντιναμό Μόσχας.
Οι εμφανίσεις του με την Σοβιετική Ένωση και η μαύρη φανέλα τον έκαναν διάσημο παγκοσμίως. Δεν είναι τυχαίο ότι η συμμετοχή του στην εθνική ομάδα συνέπεσε με την "χρυσή" εποχή της στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, που συμπεριελάμβανε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μελβούρνης το 1956, πρώτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1960 και εντυπωσιακές εμφανίσεις σε τελικές φάσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Με την Σοβιετική Ένωση έφθασε στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Σουηδία 1958 και στην Χιλή 1962 και στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας 1966. Δεν αγωνίστηκε το 1970 στο Μουντιάλ του Μεξικού καθώς δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Με αυτόν τον τρόπο ολοκλήρωσε την καριέρα του φορώντας 13 φορές το εθνόσημο σε Μουντιάλ και τέσσερα παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ.
Ο Γιασίν είχε κερδίσει τον σεβασμό των αντιπάλων του. Ο Άγγλος παλαίμαχος Τομ Φίνεϊ που τον αντιμετώπισε στο παγκόσμιο κύπελλο της Σουηδίας 1958, θυμάται: "Βρισκόμασταν πίσω στο σκορ 2-1 όταν ο διαιτητής μας έδωσε πέναλτι. Πήρα την ευθύνη να το εκτελέσω και απέναντι μου ήταν ο Γιασίν. Ήταν ένας απίστευτος τερματοφύλακας που συνήθισε να αποκρούει πολλά πέναλτι, ενώ παράλληλα ήταν μία τρομακτική φιγούρα ντυμένος στα μαύρα.
Αποφάσισα να εκτελέσω το πέναλτι με το δεξί πόδι γνωρίζοντας ότι με είχε δει να σουτάρω με το αριστερό. Σκόραρα. Ξεγέλασα τον Γιασίν!", θυμάται ο Φίνεϊ γεμάτος χαρά από το γκολ που σημείωσε απέναντι σε έναν τερματοφύλακα που είχε αποκρούσει περίπου 150 πέναλτι στην καριέρα του!
Ο Γιασίν αισθανόταν τόσο εκστασιασμένος από τις αποκρούσεις πέναλτι που έλεγε χαρακτηριστικά: "Η χαρά να βλέπεις τον Γιούρι Γκαγκάριν στο διάστημα είναι η μόνη που μπορεί να ξεπεράσει την χαρά από την απόκρουση ενός πέναλτι".
Παγκόσμια αναγνώριση
Η παρουσία και η προσωπικότητα του είχαν προκαλέσει εντύπωση. Ο τρόπος που προετοιμαζόταν πριν από σημαντικά παιχνίδια ήταν το λιγότερο ανορθόδοξος. "Ένα τσιγάρο για να καλμάρεις τα νεύρα και ένα ποτό για να σφίξουν οι μύες", ήταν τα λόγια του.
Όποιο και να ήταν το μυστικό η αξία του Γιασίν είχε εκτιμηθεί από τους αντιπάλους επιθετικούς την εποχή που ο Αλφρέντο ντι Στέφανο και ο Εουσέμπιο βρίσκονταν στις δόξες τους. Το 1963 τιμήθηκε με την "χρυσή μπάλα" και μέχρι σήμερα είναι ο μοναδικός τερματοφύλακας που το έχει καταφέρει.
Αυτή ήταν η μοναδική τιμή που του δόθηκε μαζί με την ύψιστη αναγνώριση του με το βραβείο Τάγματος του Λένιν το 1968. Το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι έγινε μπροστά σε 100.000 θεατές το 1971 και το παρών έδωσαν παίκτες όπως οι Εουσέμπιο, Πελέ και Μπεκενμπάουερ. Το 2000 η ΦΙΦΑ τον συμπεριέλαβε στην καλύτερη ενδεκάδα του αιώνα. Ο Γιασίν πέθανε στις 20 Μαρτίου 1990 λόγω καρκίνου στο στομάχι.
Η ΦΙΦΑ από τότε έχει καθιερώσει το βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα στο παγκόσμιο κύπελλο, ενώ το 2003 η Ρωσική ομοσπονδία ποδοσφαίρου τον ανακήρυξε ως τον καλύτερο παίκτη της χώρας τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Οι συμμετοχές
326 παιχνίδια βασικός στη Ντιναμό Μόσχας
78 διεθνείς εμφανίσεις (δέχτηκε 70 γκολ)
13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου (4 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ)
Οι τίτλοι
5 Πρωταθλήματα ΕΣΣΔ
3 Κύπελλα ΕΣΣΔ
1 Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα
1 χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες
Διακρίσεις
"Χρυσή Μπάλα" (1963)
3 φορές Καλύτερος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966)
Τίτλος του "Καλύτερου Τερματοφύλακα του Αιώνα" της ΦΙΦΑ και μέλος της "Ενδεκάδας (ΧΙ) του Αιώνα" της ΦΙΦΑ (2000)
Υπάρχουν λίγοι παίκτες που η λάμψη και η ευφυϊα τους έχουν φέρει επανάσταση στο ποδόσφαιρο. O Λεβ Γιασίν ήταν ένας από αυτούς. Πριν την εποχή του οι τερματοφύλακες έμεναν στην εστία τους χωρίς την προνοητικότητα να βγουν έξω από αυτήν και να αποτελέσουν μέρος της αμυντικής γραμμής της ομάδας.
Δεν συμβιβάζονταν με το απλό, όπως την απόκρουση ενός σουτ. Φώναζε συνεχώς στους συμπαίκτες του και εφορμούσε στους αντιπάλους επιθετικούς, κάνοντας τον κυρίαρχο της μεγάλης περιοχής.
Συνήθιζε να λέει: "Δεν είναι τερματοφύλακας, αυτός που δέχεται γκολ και δεν εκνευρίζεται. Όταν είσαι ήρεμος σε μια τέτοια στιγμή έχεις τελειώσει".
Ο Γιασίν εμφανίστηκε στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα συμμετέχοντας στο παγκόσμιο κύπελλο της Σουηδίας το 1958, το πρώτο που μεταδόθηκε τηλεοπτικά χάρις στον Σοβιετικό δορυφόρο Σπούτνικ 2.
Έγινε γρήγορα γνωστός για το επιβλητικό παιχνίδι και το πλούσιο ταλέντο του. Ντυμένος στα μαύρα και ικανός να καταπνίγει τις πιο "σφοδρές" επιθέσεις των αντιπάλων, το προσωνύμιο "Μαύρη αράχνη" απλά ενίσχυσε την εικόνα του.
Ο Λεβ Ιβάνοβιτς Γιασίν, γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1929 στη Μόσχα. Σε ηλικία 12 ετών κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δούλευε ως βοηθός σε εργαστήριο μετάλλου. Στην ομάδα του εργαστηρίου του δόθηκε η ευκαιρία να αναδειχθεί. Η ευκινησία και η ευστροφία του τράβηξε το ενδιαφέρον της Ντιναμό Μόσχας.
Περίμενε καρτερικά την ώρα του πίσω από τον θρύλο Αλεκσέι Κχόμιτς, που αργότερα έγινε ο μέντορας του. Πρώτα στις ακαδημίες και μετέπειτα στην πρώτη ομάδα ο Γιασίν, αποτέλεσε παίκτη σύμβολο για τον σύλλογο, υπηρετώντας τον για περισσότερο από είκοσι χρόνια. Στις 6 Ιουλίου 1950 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ανδρική ομάδα. Αποσύρθηκε το 1971 έχοντας 326 συμμετοχές ως βασικός στη Ντιναμό Μόσχας.
Οι εμφανίσεις του με την Σοβιετική Ένωση και η μαύρη φανέλα τον έκαναν διάσημο παγκοσμίως. Δεν είναι τυχαίο ότι η συμμετοχή του στην εθνική ομάδα συνέπεσε με την "χρυσή" εποχή της στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, που συμπεριελάμβανε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μελβούρνης το 1956, πρώτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1960 και εντυπωσιακές εμφανίσεις σε τελικές φάσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Με την Σοβιετική Ένωση έφθασε στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Σουηδία 1958 και στην Χιλή 1962 και στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας 1966. Δεν αγωνίστηκε το 1970 στο Μουντιάλ του Μεξικού καθώς δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Με αυτόν τον τρόπο ολοκλήρωσε την καριέρα του φορώντας 13 φορές το εθνόσημο σε Μουντιάλ και τέσσερα παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ.
Ο Γιασίν είχε κερδίσει τον σεβασμό των αντιπάλων του. Ο Άγγλος παλαίμαχος Τομ Φίνεϊ που τον αντιμετώπισε στο παγκόσμιο κύπελλο της Σουηδίας 1958, θυμάται: "Βρισκόμασταν πίσω στο σκορ 2-1 όταν ο διαιτητής μας έδωσε πέναλτι. Πήρα την ευθύνη να το εκτελέσω και απέναντι μου ήταν ο Γιασίν. Ήταν ένας απίστευτος τερματοφύλακας που συνήθισε να αποκρούει πολλά πέναλτι, ενώ παράλληλα ήταν μία τρομακτική φιγούρα ντυμένος στα μαύρα.
Αποφάσισα να εκτελέσω το πέναλτι με το δεξί πόδι γνωρίζοντας ότι με είχε δει να σουτάρω με το αριστερό. Σκόραρα. Ξεγέλασα τον Γιασίν!", θυμάται ο Φίνεϊ γεμάτος χαρά από το γκολ που σημείωσε απέναντι σε έναν τερματοφύλακα που είχε αποκρούσει περίπου 150 πέναλτι στην καριέρα του!
Ο Γιασίν αισθανόταν τόσο εκστασιασμένος από τις αποκρούσεις πέναλτι που έλεγε χαρακτηριστικά: "Η χαρά να βλέπεις τον Γιούρι Γκαγκάριν στο διάστημα είναι η μόνη που μπορεί να ξεπεράσει την χαρά από την απόκρουση ενός πέναλτι".
Η παρουσία και η προσωπικότητα του είχαν προκαλέσει εντύπωση. Ο τρόπος που προετοιμαζόταν πριν από σημαντικά παιχνίδια ήταν το λιγότερο ανορθόδοξος. "Ένα τσιγάρο για να καλμάρεις τα νεύρα και ένα ποτό για να σφίξουν οι μύες", ήταν τα λόγια του.
Όποιο και να ήταν το μυστικό η αξία του Γιασίν είχε εκτιμηθεί από τους αντιπάλους επιθετικούς την εποχή που ο Αλφρέντο ντι Στέφανο και ο Εουσέμπιο βρίσκονταν στις δόξες τους. Το 1963 τιμήθηκε με την "χρυσή μπάλα" και μέχρι σήμερα είναι ο μοναδικός τερματοφύλακας που το έχει καταφέρει.
Αυτή ήταν η μοναδική τιμή που του δόθηκε μαζί με την ύψιστη αναγνώριση του με το βραβείο Τάγματος του Λένιν το 1968. Το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι έγινε μπροστά σε 100.000 θεατές το 1971 και το παρών έδωσαν παίκτες όπως οι Εουσέμπιο, Πελέ και Μπεκενμπάουερ. Το 2000 η ΦΙΦΑ τον συμπεριέλαβε στην καλύτερη ενδεκάδα του αιώνα. Ο Γιασίν πέθανε στις 20 Μαρτίου 1990 λόγω καρκίνου στο στομάχι.
Η ΦΙΦΑ από τότε έχει καθιερώσει το βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα στο παγκόσμιο κύπελλο, ενώ το 2003 η Ρωσική ομοσπονδία ποδοσφαίρου τον ανακήρυξε ως τον καλύτερο παίκτη της χώρας τα τελευταία πενήντα χρόνια.
326 παιχνίδια βασικός στη Ντιναμό Μόσχας
78 διεθνείς εμφανίσεις (δέχτηκε 70 γκολ)
13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου (4 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ)
Οι τίτλοι
5 Πρωταθλήματα ΕΣΣΔ
3 Κύπελλα ΕΣΣΔ
1 Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα
1 χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες
Διακρίσεις
"Χρυσή Μπάλα" (1963)
3 φορές Καλύτερος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966)
Τίτλος του "Καλύτερου Τερματοφύλακα του Αιώνα" της ΦΙΦΑ και μέλος της "Ενδεκάδας (ΧΙ) του Αιώνα" της ΦΙΦΑ (2000)
